دوفصل نامه
نوع مقاله : مروری
چکیده
شعر فارسی، بی گمان گذشته‌ای درخشان و غرور انگیز دارد. اگر ادبیّات ایران در تاریخ گذشتۀ خود، تنها سخن سرایانی همچون فردوسی، نظامی، خیام، مولوی، سعدی و حافظ را در دامن خود پرورده بود، به شایستگی قابلیّت ارج گذاری داشت. امّا این در حالی است که افتخارات شعر گذشتۀ ایران، تنها به همین قلّه‌های بلند محدود نمی‌شود. فریاد بلند نیما، آنقدر مؤثّر بود که پرده‌های گوش برخی از همان شاعران سنّت گرا را لرزاند و اندکی از جزمیّت‌های آنها را در هم شکست. بنابراین شاعرانی همچون: پرویز ناتل خانلری، محمّد حسین شهریار، مهرداد اوستا، حسین منزوی و ... با تأثیر پذیری از جریانهای نوگرای شعر معاصر، هر کس به اندازه‌ای در قالبهای شعر فارسی نوآوری کردند و فضاهای تازه‌ای تجربه شد. ازین رو در این مقال، به تطبیق و بررسی شعر سنّتی پس از انقلاب اسلامی با شعر کلاسیک، از حیث ساختار پرداخته شده است.
کلیدواژه‌ها
)