دوفصل نامه
نوع مقاله : مروری
چکیده
شعر آیینی فارسی در مسیر طولانی خود، شاعران توانایی را به خود دیده است. یکی از آنان حسن کاشی، از شاعران شیعۀ قرن هفتم و هشتم هجری است. وی به غیر از مدح و منقبت خاندان رسول اکرم (ص)، بویژه امیر مؤمنان، حضرت علی(ع) شعری نسروده؛ از این رو، وی را شاعر امیرالمؤمنین می نامیم. اشعار وی از منظر محتوا و مضامین، ترکیبات زبانی و سهولت بیان، دارای اهمیّت ویژه ای است. با توجّه به غلبۀ شاعران اهل تسنّن در قرن هفتم و هشتم، و نیز نقش حسن کاشی در گسترش تشیّع در ایران، بررسی اشعار وی شایسته و بایسته می نماید. هدف این مقاله بررسی شیوۀ شاعری و مضامین شیعی در اشعار حسن کاشی است. نتیجۀ این پژوهش نشان می دهد که با وجود تنگناها و سخت گیری ها، شعر شیعی در قرون هفتم و هشتم، مانند قرن چهارم، پنجم و ششم، پویا بوده و حسن کاشی با بهره گیری از اندیشۀ شیعی، در وصف حضرت علی(ع) و پرداختن به مضامین شیعی در حیطۀ مضمون سازی، صور خیال و حیطۀ زبانی، شاعری توانا بوده و اشعارش منحصر به فرد است.
کلیدواژه‌ها
)