دوفصل نامه
نوع مقاله : مروری
چکیده
شبه قارة هندوستان در عهد سلطنت خاندان تیموری، مهد پرورش شاعران فارسی بوده است.گروهی از شاعران، در همان روزگار از ایران به آن دیار رفته و همان جا مانده و درگذشته اند. شهرت برخی فراگیر است امّا جمعی نیز هستند که کمتر شناخته شده اند. طغرای مشهدی یکی از این شاعرانِ سخنور است که متأسفانه تقریباً گمنام مانده است. او از شعرای توانای سبک هندی در قرن یازدهم هجری است که در عهد شاهْ جهان(جل.1037ﻫ . ق._عزل 1068 ﻫ .ق.) به هند رفته و در ملازمت شاهزاده مرادبخش بوده است. اواخر عمر را در کشمیر گذرانده و در همان جا فوت کرده و به خاک سپرده شده است. او در شعر و نثر، چیره دست بوده و در آثار خود، واژه های هندی را به وفور آورده است. طغرا شاعری مضمون آفرین است ولی با این همه بلندپروازی،به آوازه ای که سزاوار بوده ،نرسیده است. در این مقاله به معرّفی او و آثارش(به ویژه غزلیّات وی) می پردازیم.
کلیدواژه‌ها
)