فریدالدّین عطّار (م 627ق)، علاوه بر مثنویهای متعالی و برجستۀ خویش در غزل نیز مبتکرِ شیوه و بیان خاصّی است که در سیر تکاملی غزل فارسی و به خصوص غزل عرفانی بسیار مؤثّر بوده است. غزل عطّار از حیث تکنیکهای بیانی، جوهره و محتوای شعری و تنوّع موضوعات مختلف در شعر فارسی از برجستگی و اهمیّت ویژه‌ای برخوردار است. موضوعات عرفانی، قلندریّات، وصف، تغزّل، بیان تجارب و احوال درونی، پند و اندرز از جمله موضوعات گوناگون غزلیّات او به شمارمی‌رود؛ همچنین متنوّع‌ترین، ابتکاریترین و برجسته-ترین تعبیرات رندی و قلندری را نیز در غزلیّات عطّار می‌توان مشاهده کرد. در این مقاله ضمن تقسیمبندی موضوعی غزلیّات عطّار، به نقد و بررسی ویژگیهای بارز و برجستۀ این غزلها بهویژه از حیث مفهوم و محتوا خواهیم پرداخت.
)