غزل همواره مورد توجّه شاعران بوده است. در دورۀ مشروطه این قالب برای بیان مطالب سیاسی و اجتماعی به کار گرفته شد و علیرغم موفقیّت هایی که بدست آورد، نتوانست اقبال عمومی مردم را در پی داشته باشد. با پیدایش «شعر نو» تحوّلی در ادبیّات معاصر ایران بهوجود آمد و قالب های شعری را تحت تأثیر قرار داد. هوشنگ ابتهاج و شفیعیکدکنی با ترکیب برخی از عناصر «شعر نو» توانستند نوعی غزل -(که با حفظ ساخت سنتی غزل، برخی از ویژگیهای شعر نو را هم دارا بود)- بسرایند. این غزلها را می‌توان «غزل نو» نام نهاد. عناصری که در ساخت این غزلها بسیار نقش دارند عبارتاند از: استفاده از اسلوب بیانی حافظ، نمادین بودن غزل چه از لحاظ کلمه و چه از لحاظ تصویر، استفاده از عناصر طبیعت و استفاده از عناصر ملّی و تاریخی. در این مقاله، این عناصر در غزلهای سیاسی -اجتماعی ا.سایه و شفیعیکدکنی مورد بررسی قرار گرفته اند.
)