دوفصل نامه
نوع مقاله : علمی - پژوهشی
چکیده
جریان ادبی ایران در عصر صفوی متّکی بر سبک هندی بود. نظرات مختلف و گاه متناقضی نسبت به این سبک از اواسط قرن دوازدهم(عصرزندیّه) تا عصر حاضر وجود دارد. گروهی آن دوره را عصر انحطاط ادبی دانسته‌اند. در این مقاله به تبیین و توضیح کیفیّت و ماهیّت شعرفارسی قرن دوازدهم پرداخته می‌شود. نیمة دوم این قرن در ادبیّات نظم و نثر فارسی به دورة تحوّل ادبی معروف است. بررسی زمینه‌ها و شرایط تاریخی این تحوّل ادبی از مسائل مهمّ پژوهشی است. بررسی و تحلیل نقاط ضعف و قوّت جریان ادبی به وجود آمده در این قرن، از دیگر محورهای تحقیقی این مقاله است. نکات قابل توجّه در نوشتار حاضر عبارت است از: توجّه به دورة تاریخی ای که این جریان ادبی در بستر آن در حال شکل گیری و تکوین حیات خویش است؛ ویژگی شعر و متون ادبی قرن دوازدهم؛ کیفیّت و مدّت زمان حیات سبک هندی؛ ویژگی‌ها و تأثیرات تحوّل ادبی بازگشت که تا دورة معاصر تأثیرات آن ادامه یافته است و نمایندگان برجستة هر سبک و کیفیّت متون نظم این قرن.
کلیدواژه‌ها
)