سعدی در ادب پارسی به افصح المتکلّمین معروف شده است و این لقب نشانة آن است که در طول زمان، شاعر را به فصاحت و شیوایی سخن‌سرایی شناخته‌اند. حال آن‌که سعدی در ضمن فصاحت بیان، افکار بلند و نظریّات عالی در شیوة حکومت، اخلاق شخصی و اجتماعی دارد که جا داشت همچون برخی از شاعران ادب پارسی به صفت حکیم، مصدّر می‌شد. این نوشته سعی دارد اندیشة شاعر را در سیاست مدن بررسی کند.
)