TY - JOUR ID - 98902 TI - مقایسۀ شخصیّت پردازی نمایشی در دو اثر ایرانی و ایتالیایی (مطالعۀ موردی: رمان های جن نامه و وسوسه) JO - تاریخ ادبیات JA - HLIT LA - fa SN - 2008-7349 AU - عبدی, مهدی AU - صلاحی, عسگر AU - محرمی, رامین AD - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه محقق اردبیلی AD - استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه محقق اردبیلی AD - دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه محقق اردبیلی Y1 - 2019 PY - 2019 VL - 12 IS - 1 SP - 207 EP - 229 KW - شخصیّت پردازی KW - شخصیّت پردازی نمایشی KW - جن نامه KW - گلشیری KW - وسوسه KW - دلدّا DO - 10.48308/hlit.2019.98902 N2 - رمان ­های جن­نامه از هوشنگ گلشیری و وسوسه از گراتزیا دلدا، نویسندۀ ایتالیایی، دو اثر مهم با شاخصه ­های داستانی و نمایشی هستند که از میان این شاخصه­ ها، عنصر شخصیّت­ پردازی برجسته ­تر است. تحلیل تطبیقی این دو اثر از زاویۀ شیوه­ ها و ابعاد شخصیت ­پردازی نمایشی، گویای اهمیت توجه به عناصر دراماتیک در شک ل­دهی به متون شاخص داستانی دو ملیت ایرانی و ایتالیایی است که به تبع آن، ضرورت توجه به این مسأله در بازکاوی این گونه متون داستانی، بیش از پیش احساس می ­شود. اشاره مستقیم به ویژگی­ های ظاهری، گفتار و رفتار و ابعاد گوناگون شخصیّت­ ها موجب شده برای مخاطب، باورپذیر و قابل تجسّم باشند. در این دو اثر، شخصیّت­ ها با نشان دادن اعمال و رفتار مختلف در کشمکش ­های داستانی، ارتباط با دیگر شخصیّت­ ها و کنش ها و موضع­گیری­ ها در مسائل و موضوعات مختلف، خود را به مخاطب معرّفی می­ کنند و دو نویسنده با این روش در اثر خود شخصیّت ­های نمایشی خلق می­ کنند. در این پژوهش با بهره ­گیری از شیوه توصیفی ـ تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانه ­ای، و بر اساس مکتب آمریکایی ادبیات تطبیقی، مؤلفه­ های شخصیّت ­پردازی نمایشی را در دو رمان جن­نامه و وسوسه بررسی کرده و نشان داده ­ایم که چگونه گلشیری و دلدا توانسته ­اند با بهره ­گیری از شگردهای برجسته ­سازی نمایشی، ویژگی­ های شخصیّت ­های نمایشیِ متون دراماتیک را به اثر خود ببخشند.کلیدواژه ­ها: شخصیّت ­پردازی، شخصیّت ­پردازی نمایشی، کشمکش، گفت ­وگوی نمایشی، جن­ نامه، وسوسه. UR - https://hlit.sbu.ac.ir/article_98902.html L1 - https://hlit.sbu.ac.ir/article_98902_851675641fbc43bc933f0d486a7ad5f0.pdf ER -