%0 Journal Article %T قرآن مترجَم 3997 کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران؛ گنجینه‌ای از فارسی ماوراءالنهری %J تاریخ ادبیات %I دانشگاه شهید بهشتی %Z 2008-7349 %A سلطانی, منظر %A مسیحی پور, مرضیه %D 2023 %\ 02/20/2023 %V 15 %N 2 %P 113-142 %! قرآن مترجَم 3997 کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران؛ گنجینه‌ای از فارسی ماوراءالنهری %K ترجمۀ قرآن %K واژه‌های گویشی %K حوزۀ زبانی %K ماوراءالنهر %K واژگان کهن %R 10.48308/hlit.2023.103115 %X نسخۀ ترجمۀ قرآن حاضر که در این مقاله بررسی می‌شود میکروفیلمی است متعلق به مسیح ذبیحی نویسندۀ گرگانی (1308- 1356) که با شمارۀ 3997 در کتابخانۀ مرکزی دانشگاه تهران نگهداری می‌شود. مهم‌ترین اهمیت ترجمه‌های کهن، گنجینه‌ای عظیم از واژگان است که در این آثار نهفته است و دلیل آن کوشش مترجمان برای یافتن معادل‌های دقیق واژگان و تعابیر قرآنی است که سبب شده مترجمان قرآن برای رسیدن به این هدف، سه راه را در پیش گیرند: یکی استفاده از واژگان کهن و فراموش‌شده، دیگر استفاده از واژه‌های گویشی، و راه سوم که موجب ارتقای ذخیره‌های زبانی شده است آن است که با استفاده از ظرفیت‌های زبانی، واژه‌های نو ساختند که این امر سبب شده فواید لغوی فراوانی در شناخت و بررسی این ترجمه‌ها وجود داشته باشد. براساس مفردات و ویژگی‌‌های دستوری موجود در نسخۀ 3997 و نیز با سنجش مختصات زبانی و دستوری این نسخه با نسخه‌های 999، 2046، 1713 آستان قدس (الف پایان فعل، دشمناوگی، سازواری، اُ، آمدن حرف نهی/ نفی پیش از جزء اول فعل مرکب و حذف ی میانجی در ضمیر متصل شان/ تان) می‌توان گفت که قرآن 3997 متعلق به حوزۀ زبانی ماوراءالنهر است. %U https://hlit.sbu.ac.ir/article_103115_342c94f4a8cb66a619fb54c824c01f90.pdf